Barbarogenije-Antibarbarus je delo koje oživljava ličnost i poslednje godine života čuvenog Ljubomira Micića, pesnika, prozaiste i osnivača književno-umetničkog pokreta zenitizam između dva svetska rata; kao i časopisa Zenit u kome su sarađivali mnogobrojni domaći ali i strani umetnici (Crnjanski, Vinaver, Petrović, Tokin, Matić, Majakovski, Jesenjin, Blok, Pasternek, Kandinski, Maljevič, Pikaso, Modiljani...).
Objavljeno je četrdeset i tri broja Zenita, „prvog balkanskog časopisa u Evropi i prvog evropskog časopisa na Balkanu”. O Zenitu se svojevremeno pisalo u Beču, Rimu, Berlinu i Pragu. Micić je, između ostalog, desetak godina živeo u Parizu, a posle Drugog svetskog rata vratio se u Beograd. Poznat kao zanesenjak, prznica i ličnost sklona antagonizmima, sukobljavao se sa mnogim umetnicima svog doba, a široj javnosti su najpoznatiji njegovi konflikti sa Miroslavom Krležom i Markom Ristićem, koji su zauzimali istaknuta mesta u komunističkoj Jugoslaviji.
Kraj života dočekao je, zaboravljen i marginalizovan, u nemaštini i bedi u stanu prepunom knjiga, časopisa i slika u jednoj ulici na Vračaru, gde su ga igrom slučaja pronašli u bunilu i prebacili u starački dom u Kačarevu kod Pančeva, u kome je preminuo 1971. godine.
.png){kind=logo}
