PORTRET PESNIKA KAO UMIRUĆEG LAVA

"Priče u ovom rukopisu, naslovljene po jednoj od njih, nastajale su u velikom vremenskom rasponu – više od trideset godina (prva, „Portret pesnika kao umirućeg lava”, napisana je 1986. godine). Mnogo toga se promenilo od tada. Otuda i potreba neprestanog objašnjavanja i dopunjavanja i, sasvim logično, fusnote u podnaslovu.
Kao interakcija različitih senzacija, životnih činjenica, utisaka,
sećanja, alternativni svet priče naseljavaju stvarne ličnosti i događaji koji ih prate (iz života samog pisca ili istorije i kulture koji su na njega ostavili poseban utisak – susret sa nobelovcem Dž. M. Kucijem u Krakovu, njegovim romanom Sramota, autobiografskim i drugim preplitanjima sa junacima i događajima iz Južnoafričke Republike, Australije, Jugoslavije i Poljske. „Češka škola samoubica” je niz priča
o češkim pesnicima koji su izvršili samoubistvo, sa puno preplitanja sa našim savremenicima u Srbiji i njihovim sudbinama. Priča „Iz Mrtvog doma” posvećena je Fjodoru Mihajloviču Dostojevskom (1821-1881), a priča „Tumor mozga” nastala je kao rezultat dugogodišnjeg bavljenja životom i delom velikog poljskog umetnika i pisca Stanislava
Ignaci Vitkjeviča (1885-1939). „Portret pesnika kao umirućeg lava” posvećen je srpskom pesniku Miroslavu Antiću (1932-1986). Autor je
jedan od poslednjih koji je razgovarao sa umirućim pesnikom, tako da priča predstavlja autentičan doživljaj. Tu je i priča o poslednjim danima Bruna Šulca (1892-1942), poljskog i jevrejskog pisca i slikara. U Epilogu je priča Bohumila Hrabala (1914-1997), velikog češkog pisca.

Sve priče imaju tragičan kraj...

Dakle, svaka od priča zasnovana je na stvarnim ličnostima i događajima
koji samo deluju neverovatno. Menjao se samo kontekst i utisci naratora koji je, u stvari, Zoran Đerić lično. Kroz različite vidove doživljaja: prisustvom na mestu događanja, kroz čitanje i prevođenje, a potom i
pisanje, kao prožimanje svih utisaka i uticaja, nastajale su ove priče i fusnote, koje se ne mogu definisati jednostavno kao anegdote, u pitanju su intertekstualna umnožavanja, stvarnog i mogućeg, pročitanog idoživljenog, prošlosti i sadašnjosti.

Zoran Đerić (1960) savremeni je novosadski stvaralac koji se na srpskoj književnoj sceni afirmisao prvenstveno kao pesnik, esejista i značajan prevodilac, ali i po naučnim afinitetima kada je u pitanju dramsko stvaralaštvo."