„Detaljnije opisivanje toka pojedinačnih partija ove igre je zabranjeno rezolucijom 634 (Osuda slovenske najezde) UPR-a (Ujedinjena plemena i rodovi), te rezolucijama 1456 (O igrama koje izumiru), i 1456a (popravljena verzija, nakon primjedbe avarske delegacije, O igrama koje možda izumiru), te smo stoga bili prinuđeeni da protokol igre naših odmoraša napišemo nevidljivim mastilom na poslednjim „bijelim” stranicama ove knjige.“
* * *
Časovničara i sačasnike različiti će čitatelji čitati na različite načine. Treba ovdje spomenuti da se ova „zbirka postistorijskih priča“ može čitati i u ključu „vjenčanja teologije i psihologije“. (…)
To je rukopis dvojako drukčiji od većine izdanja na religijske teme štampanih kod nas. A zatim, on je i – kako je već nagoviješteno – stilom dobrano drukčiji od većine knjiga koje se bave srodnim temama. (…)
Možda ipak ponajprije treba istaknuti činjenicu da se u Časovničaru i sačasnicima prepoznaje zbiljski ekumenizam i zbiljska tolerancija. Časovničar i sačasnici tolerantni su jedni prema drugima, a iz duha njihovih rasprava naslućuje se ekumenizam kao praksa, ne kao puka parola. To je zapravo najdobrodošlije osvježenje hic et nunc... (Muharem Bazdulj) I tako smo, čitajući Časovničara, i sami prošli kroz proces učenja. Formalna rešenja koja pisac preispituje, jezik koji dekonstruiše, sve su to simptomi potrage za oblikom koji neprekinutom učenju, baš kao što je i zapoveđeno, treba dati u naše vreme. Poetičke tendencije Papinog rukopisa, poigravanje graničnim okolnostima usmeno-pisano, kombinovanje proznog izraza i stiha, ispitivanje jezika i granica njegovog značenja, to se moglo videti u ranije objavljenim Nesabranim pričama koje su hronološki nastale posle Časovničara i sačasnika, u Časovničaru su već naznačene. Pisac još nije dao konačni odgovor na pitanja odnosa forme i sadržaja, kao ni na, već pomalo otrcano pitanje o statusu pisane reči. Stvar je, međutim, u tome, što to shvatimo tek kada smo knjigu pročitali. A čitajući i učeći saučestvujemo u plemenitom i nadasve neophodnom poslu oko čoveka i njegove duše. (Gordana Todorić) Eliezer Papo (1969, Sarajevo) profesor je sefardske književnosti na Ben-Gurion Univerzitetu u Negevu, redovni član Izraelske nacionalne akademije za Ladino i dopisni član Španske kraljevske akademije. Dosad je objavio više zbirki priča i jedan istorijski roman – Sarajevska megila: skica za portret jednog svijeta u trinaest poteza (2001), koji se našao u užem izboru za Ninovu nagradu. Tokom 2022. IK Agora objavila je njegovu knjigu Nesabrane priče i još nesabranije misli i crtice, a o desetercu da se i ne govori.
.png){kind=logo}
