DUGO PUTOVANJE U TABANU

Nova knjiga priča Milana Micića kao crvenu nit naracije bira istoriju – bol od viška stvarnosti – s namerom da istorijsku sudbinu Srba u Mađarskoj u vertikali od 15. do kraja 20. veka predstavi kroz jedanaest stilski i jezički bogatih pripovedačkih pasaža koji problematizuju ljudsku i kolektivnu samoću, različitost i potrebu opstanka različitosti, kao i prožimanja srpskog kulturnog koda na njegovim severnim obodima sa mađarskim okruženjem i kulturom.
Baveći se temom sudbine srpskog naroda na njegovom severnom etničkom rubu i bolnim prelascima iz jednog identiteta u drugi, Micić uspostavlja ravnotežu između dve stožerne tačke ove knjige: s jedne strane, izdižu se surova predstava istorije koja „iskrivljuje lica” i vekovi koji se „cere” u lica stradalih dok oni koji, držeći „kuglu istorije”, drže na uzdi i duše namenjene za let iluzijama; a sa druge – viševekovno neklonuće i istrajnost jednog naroda u patnji koji, poput „kuća čiji se temelji pomeraju”, opstaje u misiji očuvanja sopstvenog identiteta.
U jezičko-stilski bogatim naracijama, tematsko-motivskim aspektima i unutrašnjem ritmu forme, priče iz ove knjige vode – katkad skriven a katkad eksplicitnije naglašen – intertekstualni dijalog sa proznim delima M. Pavića, Opsadom crkve Svetog Spasa G. Petrovića, Andrićevim pripovednim svetom, Seobama M. Crnjanskog, ili pak biblijskim motivima poput Potopa ili Proročkog sna...
I, veoma često, smeštajući svoj narativ između jave i sna („trn sna koji prolazi zenicama”), pisac sasvim suptilno i nenametljivo otvara još jedna vrata, u pravcu fantastičke književnosti, tek onoliko koliko je potrebno da se naracije ove knjige „prožmu oniričkim” i da se jedinstvena priča o individualno-ljudskoj i kolektivnoj samoći „zamagli značenjima” i poveže još jednom neraskidivom niti – SNOM.

Milan Micić (1961) do sada je objavio pet knjiga priča:
Mesec od venecijanskog sapuna, Kod živahnog ogledala, Spisak senovitih imena, Ab ovo i Dan koji je stao da se odmori.