Branislav Đ. Nušić Krajem 1905. godine, na poziv osnivača lista Politika, braće Vladislava i Darka Ribnikara, preuzima redovnu rubriku Iz beogradskog života, u kojoj pod pseudonimom Ben Akiba objavljuje duhovite kozerije, koje vrlo brzo stiču popularnost.
Do 1910. godine objavio je više stotina kozerija koje predstavljaju zanimljivo svedočanstvo o životu u Beogradu na samom početku 20. veka. U suštini, Nušić je tada živeo od novinarstva. Vanredno pronicljiv opservator životne svakodnevice, on je duhovito i bez satiričarskih pretenzija prikazivao brojne aktere u dinamičnim zbivanjima prestonice koja je tada bila u duhovnom i materijalnom usponu.
Nušićeve kozerije, kada ih je 1907. objavio u knjizi, naišla su na negativnu kritiku Jovana Skerlića, koji je doduše tačno zaključio kako Nušić „nije pisac koji stvara publiku, no pisac kojega publika stvara", neopravdano mu zamerivši da nema „ni dubine duha, ni čistote osećanja, ni moralnoga autoriteta za političku i društvenu satiru..."
Nasuprot Skerliću Antun Gustav Matoš ispoljio je znatno više naklonosti prema Nušiću. „Nušić je rođeni novinar, unoseći u tu najnoviju i najaktuelniju vrstu naše pismenosti onaj ljubezni i zabavni način ćaskanja, šale i fantazije, kojim žurnalizam ulazi u književnost, književnost u žurnalizam, pretvarajući sitnicu u događaj i događaj u sitnicu, stvarajući od feljtona kronike, listića svakidašnji prolog o svakidašnjoj ljudskoj komediji, koja kroz dnevnik ulazi u tragičnost svetske historije."
.png){kind=logo}
