SUDBINE

„Malo je u književnosti knjiga u kojima živi toliko dobrih ljudi kao u Popovićevim Sudbinama” – Dragoslav Mihailović

Bezimena vojvođanska varošica u kojoj se odvija radnja Popovićevog romana Sudbine, pred sam početak Drugog svetskog rata i u prvim godinama okupacije, postaje svojevrsni „sabirni centar“ mnogobrojnih ljudskih sudbina koje su se u njoj stekle, slučajno ukrstile i gotovo bez traga ostale zaboravljene u smutnim vremenima i pogrešnim istorijskim događajima. Pripovedačevo oko u ovoj hronici palanačkog života usmereno je na obične, male ljude, različitih vera, nacija, obrazovanja, imovinskog i klasnog statusa, kojima je zajednički pokretač – da prožive koliko-toliko lepo svoje živote. Slika rata, koji nastupa iznenada, nije prikazana sa mnogo istorijskog naboja, već više kao okidač sudbine, Usud, granična situacija u kojoj se lome životi mnogih junaka i menjaju njihove političke i klasne, a zapravo sudbinske, pozicije.
Tragički tonovi u ovoj naraciji postignuti su smenjivanjem slika srećnog zajedničkog života domaćih Švaba, Srba, Jevreja, bili oni majstori, radnici, intelektualci ili industrijalci, sa slikama podvojenosti, nepoverenja, straha, mržnje, poniženja i jednog krajnjeg odljuđenja koje je, nepozvano, zaposelo sudbine tih dotad srećnih ljudi.

„Svoju ubedljivost ova proza postiže pokazujući ljude u nasušnim, mada najčešće nevidljivim, brigama prostog postojanja.“ – Ljubiša Jeremić



Miroslav Popović (1926–1985)
Miroslav Popović rođen je 1926. godine u Zemunu. Njegov život pa i celokupno kasnije stvarlaštvo označila je teška sudbina odsluženja političke kazne na Golom Otoku. Nakon povrtka iz logora, završio je studije ruskog jezika i književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Kao pisac se afirmisao 1984. godine romanom Sudbine, koji se za kratko vreme našao u žiži interesovanja publike i kritike (roman je za jedan glas izgubio od Hazarskog rečnika u trci za „Ninovu nagradu“ te godine). Roman je kasnije nagrađen „Nolitovom nagradom“ i nagradom „Miloš Crnjanski“. Smrt je ovog pisca presekla u dovršavanju dve nove knjige. Posthumno, zahvaljujući piscu, akademiku Dragoslavu Mihailoviću, objavljene su mu zbirka pripovedaka Tvrdo nebo (Nolit, 1986) i memoarsko-umetnička proza Udri bandu („Filip Višnjić“, 1988), koja je imala tri izdanja i prevod na francuski jzik, 1991. godine.