Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo borili protiv Rusije
.png){kind=logo}
