Konflikti i animozitet prema nekim nacionalnim manjinama najčešće se iskazuju u društvu gde ta manjina ostvari demografski skok, kada ima političke pretenzije, kada su kulturološke razlike nepremostive ili su pripadnici vere koju ispoveda ta manjina teško prilagodljivi, zatim u slučajevima kada je visok stepen kriminaliteta koji vrše pripadnici tih manjina, kada dolazi do ugrožavanja ili ograničavanja prava od strane regularnih vlasti.
Sa jevrejskom zajednicom na našim prostorima, ali i na evropskom prostoru, to nije bio slučaj. Pripadnici jevrejske zajednice su kroz istoriju, od perioda Rimskog carstva do nacističke Nemačke, bili žrtve svoje verske pripadnosti, ekonomske umešnosti i kasnije, sa razvojem rasnih teorija, žrtve svoje rasne pripadnosti, žrtve svoje obrazovanosti, žrtve etiketiranja.
U modernoj svetskoj legislativi nigde nije bilo primera tako flagrantnog kršenja ljudskih prava, prava na život, najvišeg prava, kao tokom Drugog svetskog rata. Kršenje prava je svoj legitimitet dobijalo nizom zakona, uredbi, naredbi, tako monstruoznih kao nikada u pravnoj istoriji do sada. Da li su lekcije naučene? Da li se tako nešto može ponoviti u budućnosti? Jesu li žrtve bile uzaludne? Ima li antisemitizma opet? Je li pravo opet palo na ispitu?
Opasnost leži u tome što neke države, društva, pokušavaju da umanje svoju negativnu ulogu u jednom tako mračnom istorijskom periodu, a pojedinci koji su nedvosmisleno bili nacisti da prikažu sebe kao borce za nacionalne ideale. Može se zaključiti da pravo danas jeste palo na ispitu, ali međunarodno pravo. Danas je međunarodni pravni sistem složeniji, ali pravo je opet na strani jačeg.
.png){kind=logo}
