Na knjigu „Ogledi iz književne morfologije“ može se gledati kao na jedinstven pokušaj da se značenju i vrednosti književnog dela priđe preko oblika, preko onoga što se u nauci o književnosti još od antike smatra jedinm od najpouzdanijih polazišta za klasifikaciju književnih dela. Jasno i pregledno izlažući teorijsku osnovu svog pristupa, autor za predmet analize uzima dela klasika srpske književnosti (Janko Veselinović, Ivo Andrić, Miloš Crnjanski, Branko Ćopić, Vasko Popa, Dušan Radović, Dragoslav Mihailović, Ljubomir Simović, Matija Bećković, Radovan Beli Marković), podjednako ubedljivo tumačeći i prozna i pesnička ostvarenja. Pokazujući kako se povezuju oblik i značenje u književnom delu, Radivoje Mikić nastoji da, ukazivanjem na stvarne odlike književnih dela, analitički dokaže u kojoj meri je umetnička vrednost u književnosti neposredno vezana za pravi izbor književnog oblika.
„Ogledi iz književne morfologije“ su zbog toga nastali u saglasju sa onim što su, istovremeno, rezultati velikih književno-teorijskih škola novijeg doba, ali i nasleđe srpske nauke o književnosti, posebno onog njenog smera koji reprezentuju Ljubomir Nedić i Bogdan Popović, utemeljivači moderne srpske nauke o književnosti.
