Moma Dimić hrupio je u srpsku poeziju hajdučki navlas onako kao što je, u Balzakovom Čiča Goriu, Votren savetovao mladom Eženu de Rastinjaku: u visoko francusko društvo uleti poput topovskog đuleta!
Dimić je, mlad i obestan, nalik na – ranije – isto tako mladog i obesnog Rastka Petrovića, vihorno „upao“ u našu liriku, sa svim svojim mladalačkim strastima i drskostima. Njegova poezija je, poput poetskog đuleta, i ranjavala, i izazivala pometnju, i budila reakcije uspavanih i učmalih „po dužnosti“ čitalaca, treznila ih, sablažnjavala.
Moma Dimić je, da parafraziramo Predraga Palavestru (ovaj to veli za Ivu Andrića), „skriveni pesnik“. Iako je kritičarima, zavedenim dokumentarnošću, ili – pre – „dokumentarnošću“ Dimićeva prvenca Živeo život Tola Manojlović, to ostajalo skriveno i neuočeno, Dimić u srži jeste lirik. Lirskoje kičma, koštanik (izraz Laze Kostića) čitavog njegovog književnog opusa.
Varka je i prividna potpuna različitost dveju faza u Dimićevom stvaralaštvu. Prva bi bila avangardna. Druga bi faza bila, tobože, bliža klasičnijim poetičkim postavkama.
Dimić je vrlo specifičan avangardni pisac. Avangardan pomalo i protiv svoje volje. Avangardnost njegove literature tiha je i svetlucava. Ona kao da je pisca na samim njegovim literarnim počecima uzela pod svoje.
| Karakteristika |
Vrednost |
| Kategorija |
POEZIJA
|
| Autor |
Moma Dimić
|
| Težina specifikacija |
0.5 kg |
| Izdavač |
PRESING |
| Pismo |
Ćirilica |
| Povez |
Broš |
| Godina | 2021 |
| Format | 14,8X21 |
| Strana | 346 |
.png){kind=logo}
